هنگامی که لیلی رخ در نقاب خاک کشید ،

مجنون به قبیله ی وی آمد و نشان از گوش خواست ،

کسی ننمودش ، به راه افتاد و به هر گوری که می گذشت ،

مشتی از خاکش می بویید .

تا آن که خاک گور وی را بویید و آن را شناخت و چنین سرود :

میخواستند ور وی را از عاشق پنهان کنند

اما بوی خوش تربتش نشان از گور او داد

و آن قدر این بیت را باز خواند تا که سرانجام جان بداد و در کنار لیلی به خاکش سپردند .

منبع : کشکول شیخ بهایی ، صفحه 72